“Wow” is het woord dat als eerste in mij opkomt als ik terugdenk aan afgelopen zondag. Een dag waar ik lang naar uitgekeken heb en die in een flits voorbij gegaan is.
Koninklijk Theater Carré, het leek te mooi om waar te zijn en stiekem..? Stiekem was dat ‘t ook. De ongelooflijk mooie zaal met haar betoverende sfeer en haar omvangrijke geschiedenis is zó ontzettend indrukwekkend!
Een paar maanden geleden al begon ik met de voorbereidingen, nog niet beseffende hoe groots dit zou zijn. Ik had het voorrecht om met het Metropole Orkest samen te werken. Zij maakten de (briljant mooie!!!) arrangementen voor het orkest en ik mocht me storten op de vocale arrangementen.
Alles kwam uiteindelijk samen bij de repetities, die behalve hard werken ook eigenlijk direct genieten waren.
Na drie dagen repeteren was het eindelijk zover, de dag van het optreden. ‘s Morgens stond ik nog in de (ook ontzéttend mooie) schouwburg van Haarlem voor de paasdienst van re:connect, maar ‘s middags mocht ik dan eindelijk de artiesteningang van het mooiste theater van Nederland betreden. Dit klinkt heel interessant, maar je moet je voorstellen dat ik daar héél charmant met drie veel te roze koffers, een iPad-standaard en mijn, ook al zo veel te roze, handtas naar binnen strompelde, de meneer achter de balie compleet voorbij wilde lopen, teruggeroepen werd om mijn naam achter te laten, uiteraard mijn stralende glimlach showende en sorry roepende, en vervolgens verder sjouwde de trappen op, niet doorhebbende dat ik de lift daarbij passeerde. Jep, mijn entrance was overweldigend…ehm.. lomp.
Wel wil ik even gezegd hebben dat ik deze entrance niet had kunnen realiseren zonder de hulp van mijn trouwe steun en toeverlaat, die mij niet alleen hielp met sjouwen, maar ook zeer aardig én vooral zeer nuttig de deuren voor mij open hield.
Gelukkig belandde ik veilig in mijn kleedkamer en ik mocht (lees: móest) bijna meteen mijn galajurk aan voor de repetitie. Heel eventjes voelde ik mij een mooie prinses en had ik het idee dat ik, zo’n honderd kilo lichter, bijna zwévend door de gangen ging. Helaas realiseerde ik me al snel: zo’n jurk verandert slechts je voorkomen. De snoeren op en naast het podium hebben het zwaar te verduren gehad met mij.. en mijn jurk.
De avond zelf was gewéldig. De heerlijke nuchterheid van Elly en Rikkert tegenover de magie van het Metropole Orkest en de grootsheid van het theater maakten dat het concert héél persoonlijk, enórm grappig, súper mooi en ontzéttend bijzonder was.
Op vrijdag 12 april, om 17:35 uur zal het eerste deel van het concert worden uitgezonden op Omroep Max (Nederland 2).