Een lied dat oproept om het leven met elkaar te delen. Niet alleen de mooie, maar juist ook de lastige dingen. Omdat we daarin het beste van onszelf kunnen laten zien. Omdat ook onze fouten, mislukkingen en de rottige dingen die ons zijn overkomen ons hebben gevormd. Niet alleen onze successen. Vaak is er weinig ruimte voor wat niet goed gaat. We stoppen het weg of willen het zo snel mogelijk oplossen. Ook in onze contacten met anderen. Terwijl die ander vaak niet eens op zoek is naar oplossingen, maar vooral zijn verhaal kwijt wil. Laten we oog hebben voor wat niet goed gaat, dat wat anders is dan wij zijn gewend en zo de veelkleurigheid van het leven ontdekken. Meer luisteren en minder preken. Om er dan samen iets van te maken dat echt mooi is. Niet alleen maar mooi lijkt.

Mozaïek

Een kale boom, door de bliksem getekend,
Staat zichtbaar getroffen, maar fier overeind
Waar iets verderop, in de tijd haast bezweken,
Een stam afgestompt in de bladeren verdwijnt
Een tak, ooit door een storm afgebroken,
Nu de bodem waar langzaam nieuw leven op bloeit
Wat eens was geplant en in rijen gestoken
Is met vallen en opgaan in schoonheid gegroeid
Toon mij je wonden en ik toon jou de mijne
Kom, laten we delen hoe het ons is vergaan
Er zijn littekens die misschien nooit meer verdwijnen
Maar ze vormen de lijnen van ons bestaan
Iedere ziel heeft zijn krassen en kerven
Maar we delen het leven, ook al doet het soms pijn
Een mozaïek van veelkleurige scherven
Die tonen dat wij niet de enigen zijn
Hoog op een berg, in het woud half verscholen
Staan eenzaam de resten van vroegere tijd
De muren, verbrokkeld, met donkere holen,
Vertellen verhalen van oorlog en strijd
De machtige poorten, verdedigingswerken
Zijn in de loop van ’t verleden vergaan
Maar de torens tonen nog iets van hun sterkte
En wat over is heeft de tijden doorstaan
Toon mij je wonden en ik toon jou de mijne
Kom, laten we delen hoe het ons is vergaan
Er zijn littekens die misschien nooit meer verdwijnen,
Maar ze vormen de lijnen van ons bestaan
Iedere ziel heeft zijn krassen en kerven,
Maar we delen het leven, ook al doet het soms pijn
Een mozaïek van veelkleurige scherven
Die tonen dat wij niet de enigen zijn
Laat wat gebroken is zich niet verbergen,
Maar geef het de ruimte in ons verhaal
Laten we luisteren als woorden niet werken
En ons niet verschuilen als we hebben gefaald
Eens kwam de hemel neer op de aarde,
Brak zich in stukken en deelde de pijn
Verzamelde scherven en gaf ze hun waarde

En toonde zijn wonden
Hij toonde zijn wonden
En toonde dat wij niet de enigen zijn