In de christelijke gereformeerde kerk uit zijn jeugd kon Roald moeilijk over z’n gevoel spreken. Als student dompelde hij zich onder in het warme bad van de evangelische zangcultuur. Maar, zegt hij achteraf, ‘Ik ben daarin over mijn eigen grenzen gegaan. Ik dacht dat God alles oploste’. Hij raakte in een depressie toen hij 26 was. ‘Eerst dacht ik: dat ga ik snel even fixen, een jaar naar de psycholoog en dan is het klaar. Maar oude wonden deden veel pijn. Het duurde 6 jaar voor het wegebde’.Een van de gevolgen van de depressie was dat hij stopte met de kerkgang. ‘Als je elke dag naar de therapeut gaat, ben je niet meer bezig met leven, alleen maar met reflecteren. Zo ervoer ik de kerk ook. Ik wilde niet meer elke zondag bezig zijn met hoe ik een beter mens kon worden.’Wel bleef Roald nadenken over de kerk, wat leidde tot zijn spel Kerk binnenstebuiten. ‘Jezus had het niet over de kerk maar over het Koninkrijk. Dat Koninkrijk is daar waar een mens zich verbindt met het lijden. Als jij waar duisternis is, met licht komt. Dat vindt overal plaats; het beperkt zich niet tot het christelijk geloof. Ik hoop dat mensen door mijn spel hun hart open durven zetten voor de enorme shit die er is en te vertrouwen dat het ze niet kapot maakt. Mijn depressie heeft mij dat geleerd. Er is een bodem’, aldus Roald.