Vanmorgen hoorde ik op Grootnieuws Radio een jong meisje vol emotie praten over haar moederschap op 17-jarige leeftijd. Dit meisje heette niet alleen bijna hetzelfde als ik… ook vertelde ze zo ongeveer mijn verhaal.

Dertien jaar geleden begon de moeilijkste en spannendste tijd van mijn leven. Ik was zestien en….zwanger.

Uiteraard moest ik dit mijn ouders vertellen, maar net als elk meisje van die leeftijd, durfde ik dit niet en dus besloot ik een blindedarm-ontsteking te krijgen…

Oké, natuurlijk kun je zoiets niet besluiten, maar het was wèl een  acute blindedarm-ontsteking die mijn zwangerschap aan het licht bracht. Ik kan me nog goed herinneren hoe de gynaecoloog, vlak voor mijn operatie, heerlijk onbeholpen de kamer in kwam lopen met de mededeling: “Goedemiddag, ik begreep dat het om een positieve zwangerschapstest gaat?”. Tja.. er was geen ontkomen meer aan, mijn ouders, die je nu gerust voor je kunt zien als twee zeer verbaasde, geschrokken lieve mensjes met uitpuilende ogen en kinnen die op de grond hangen, wisten het.. het was nu echt… als in.. echt echt…

Het was tijd om de wereld te vertellen van mijn situatie, en net zoals bij het meisje op de radio werd er verschillend gereageerd. Zo kreeg ik op school een applaus, maar werd ik op andere plekken met de nek aangekeken en hoorde ik de mensen fluisteren achter mijn rug. Begrijpelijk, dit deed ik zelf ook toen een meisje uit mijn klas slechts een jaar eerder zwanger bleek.

“Oordeelt niet, opdat gij niet geoordeeld wordt” werd een belangrijk motto in mijn leven.

Zeer volwassen, verantwoordelijk en wijs vond ik mezelf toen. Ik denk zelfs volwassener, verantwoordelijker en wijzer dan dat ik mezelf nu acht, gek he? Feitelijk wist ik toen, denk ik, gewoon niet zo goed wie ik was, maar probeerde ik te zijn wie ik dacht dat ik moest zijn…

Inmiddels ben ik bijna twee keer zo oud (jaiks, wat klinkt dat eng!) en kan ik er met een glimlach op terugkijken. Ik kan me nog goed verplaatsen in de emotie die het meisje had op de radio, en herkende daarin mezelf van een paar jaar geleden, maar ik merk dat ik nu zó anders in het leven sta en dat ik het tienermoederschap een plek heb gegeven. Het heeft me gebracht waar ik nu ben en ik mag denk ik best zeggen dat ik daar trots op ben.

Samen met mijn man, met wie ik inmiddels bijna twaalf en een half jaar getrouwd ben, en mijn twee lieve kindjes heb ik toch best een heerlijk leven.

De naam van het meisje? Eva…‘De leven gevende’. Tja..

Eveline Cocu