Afgetuigd, misbruikt, vergeten, genegeerd en uitgescholden. Dat is het lot van vele kinderen in deze wereld. Dat raakt me enorm, omdat juist kinderen zo weerloos zijn, geen stem hebben en zich vaak niet kunnen verdedigen. Kinderen zijn maar al te vaak kind van de rekening.
Ook in ons land trouwens. Natuurlijk: vaak niet zo heftig, maar toch. Ik zag vorige week nog hoe een moeder een driejarig kind – midden op straat – schreeuwend uitschold. Het jochie sloeg de ogen neer en de tranen rolden over z’n wangen. Zwijgend. Weerloos. Er gaat iets fundamenteel mis in ons land: kinderen worden, soms ook door christenen, niet meer als geschenk gezien, maar als bezit. En dat bezit is leuk, zolang het leuk blijft en dat bezit zich een beetje gedraagt. Maar het moet wel leuk blijven natuurlijk, want kinderen zijn al lastig genoeg. Probeer maar eens een carrière, een relatie én een kind (of kinderen) te combineren. Dat valt niet mee! Gelukkig kan het kind overal heen: BSO, opa en oma of een andere vaste oppas. Maar het kind moét in onze agenda passen.
Daar gaat het mis. Ik die een generatie kinderen opgroeien die structureel te weinig aandacht krijgt van hun ouders. Of vader werkt, of moeder, of allebei en het kind wordt te vaak door verschillende mensen opgevoed en is nergens echt thuis. En áls het gezin een keer thuis is, lijken papa en mama altijd haast te hebben en gestrest te zijn. Efficiëntie boven alles! En als de kinderen thuis zijn en jij ook, dan moeten er minimaal wat mailtjes beantwoord worden. Want we moeten altijd bereikbaar zijn voor bazen, klanten en collega’s.
Onzin. De generatie dertigers moet gewoon keuzes maken en niet alles zo goed willen doen. We willen alles doen én heel goed. Dat vraagt om problemen. Investeren in je kinderen is een groot goed. Dat vraagt tijd, geduld, energie en toewijding. We hebben ze van God in bruikleen, remember? Kinderen zijn niet zo veeleisend, ze willen dat je er af en toe gewoon even helemaal bent voor ze. Lichamelijk en geestelijk, helemaal. Zonder krant, laptop of agenda. Stop met klagen en wees positief. Leid en coach ze met hart en ziel. We leven namelijk niet om te werken, maar werken om te leven. En dat is een heel verschil.