Het valt me de laatste weken ineens op. Draaiende hoofden met veelal lange haren, krullende lippen met veelal rode lippenstift en lonkende ogen met veelal iets te veel mascara. Dit klinkt alsof ik me regelmatig in een levende datingsite begeef, maar niets is minder waar. Ik loop gewoon door de supermarkt. Samen met mijn zoon.

Even voor de duidelijkheid: Ik ben nooit een Don Juan geweest die de vrouwen van zich af moest slaan. Aan de andere kant was ik ook geen teruggetrokken jochie dat zelfs in een bananenpak nog genegeerd werd door de dames. Voor zover ik het zelf in kan schatten was ik een aardig uitziende jongen die zo af en toe door een leuke vrouw werd opgemerkt. En dat is prima. Maar sinds ik elke maandag met zoon Lukas boodschappen doe is er iets totaal veranderd. Ik word namelijk door bijna ieder vrouwelijk schepsel schaamteloos nagestaard.

Er wordt gesjanst met papa. Vanaf de groente-afdeling bij de ingang van de supermarkt tot het vriesvak vlakbij de kassa. Ik heb nog nooit een vrouw met zoveel aandacht naar me zien kijken als ik een paprika pak, weeg en in een plastic zakje stop. En ik kan maar niet wennen aan de starende ogen als ik drie pakken jus ‘d Orange uit het schap til. Ook heb ik nooit eerder beseft hoe woest aantrekkelijk het is als ik een rol vuilniszakken achteloos in mijn winkelwagentje gooi.

Ik heb er eens over nagedacht en kom tot drie mogelijke oorzaken voor al die aandacht. Mogelijkheid één is dat ik een hele knappe zoon heb. Zo knap dat zijn geringe leeftijd (10 maanden) door de meeste vrouwen niet als belemmering wordt gezien, maar eerder als een investering in de toekomst. Mogelijkheid twee is dat ik de afgelopen maanden vanuit het niets heel aantrekkelijk ben geworden en dat ik inmiddels simpelweg onweerstaanbaar ben, zelfs zonder AXE deodorant. De derde mogelijkheid is dat ik een kind heb en dat het brein van de vrouw daarop voorgeprogrammeerd is en dus op hol slaat als er een man met kind langskom.

Zonder mijn zoon en mijzelf te kort te willen doen lijkt de derde optie mij de meest logische. Een man met kind is blijkbaar voldoende voor de gemiddelde vrouw om alle gene overboord te gooien. Het idee dat ik waarschijnlijk ‘bezet’ ben (zowel kind als trouwring wijzen daar toch echt op)  lijkt bijvoorbeeld niet belangrijk meer. En je hoort me niet klagen. Begrijp me goed. Liever dit dan dat iedereen gillend weg rent als ik met zoonlief aan kom lopen.

En ik weet dat er een dag komt dat ik weer zonder zoonlief boodschappen ga doen en dat het simpelweg pakken van mijn bonuskaart het vrouwelijk brein niet meer op hol doet slaan. Geen probleem. Die klap komt mijn zelfbeeld dan vast wel weer te boven.