Geroepen door God, zo ervaart ze het. Vorig jaar zomer kreeg Joke Buis ineens dagelijks een ander Johannes de Heer-lied in haar hoofd. “Natuurlijk word ik ook wel eens wakker met het liedje Mien waar is mijn feestneus?, maar dit was echt anders. Alsof God me iets duidelijk wilde maken. Ik heb de bundel erbij gepakt, en ging met Rob, mijn man, achter de piano zitten. Samen werkten we ‘m van voor naar achter door. Veel nummers kende ik niet, maar bij een heleboel dacht ik: ‘Ooo ja, die!’” Vervolgens kwamen ook overdag, tijdens het koken bijvoorbeeld, allerlei liedteksten boven. Zoals ‘Al de weg leidt mij mijn Heiland, wat verlangt mijn ziel nog meer?’ “‘Dat is ook een mooie!’ dacht ik dan.

’s Avonds achter de piano zocht ik ze op. Rob komt uit een traditionele gemeente, en kent Johannes de Heer nauwelijks. Hij kon er dus heel fris naar kijken, waardoor prachtige arrangementen ontstonden. Ik vroeg me af of we er een cd van moesten maken, en ging daar voor bidden. Dat idee vond ik enorm spannend. Tot ik op een ochtend wakker werd van een stem, die sprak: ‘Vertrouw op Mij, vertrouw op Mij, vertrouw op Mij.’” Ze krijgt er nog kippenvel van als ze erover praat. “Dat was echt de eerste keer dat ik God hoorde praten! Alsof Hij mij een duwtje in de rug gaf.” Het resultaat is er: begin deze maand presenteerde Joke haar cd. “Mijn nummer 1? Die heb ik niet. Elk lied raakt mij op een bijzondere manier. Maar als ik echt moet kiezen, wordt het ‘Vrees niet’. Het brengt me terug naar een donkere periode, maar het lied was ook het eerste echte contact met Hem.”

De Johannes de Heer-liederen lopen als een rode draad door Jokes leven. Het begon toen ze als kind in een kleine evangelische gemeente terechtkwam, waar haar opa achter het orgel zat. “Hij was een beetje de zangleider van die tijd. Met zijn galmende stem vuurde hij de gemeente aan – dat had iets magisch voor mij. Bovendien zag ik dat die liederen iets met de mensen deden, of ze nu blij of verdrietig waren. Dat maakte indruk.

In haar tienertijd brak voor Joke een verdrietige en eenzame periode aan. Van groep 7 van de basisschool tot de vierde klas van het vwo werd ze enorm gepest. Een paar meiden lachten en scholden haar uit en praatten achter haar rug net iets te hard, waardoor ze het toch kon horen. “Ik was in die tijd wat steviger, daarmee werd ik gepest. Intens gemeen. Als de mentor er weer wat van had gezegd – midden in de klas; super handig, maar niet heus – was het een paar weken rustig. Dan deed ik heel vriendelijk tegen die meiden, zodat ze zagen dat ik aardig was. Maar daar maakten ze misbruik van: ze leenden geld dat ze nooit teruggaven, en als ze moesten nablijven, vroegen ze of ik ook wilde blijven. Omdat ik geen nee durfde zeggen, stond ik op vrijdagmiddag tot vijf uur in de rij bij alle leerlingen die moesten nablijven. Ik praatte dan aardig met een van die meiden, maar de maandag erna pakten ze me op alles wat ik in mijn naïviteit had gezegd.”

Ze herinnert zich het moment waarop ze, na een heftige pestdag, uit school achterna gezeten werd door drie meiden, die haar vervolgens midden in de weilanden een kwartier lang treiterden. Ze scholden, gingen heel langzaam voor haar fietsen en schopten tegen Jokes schooltas en fiets, zodat ze bijna viel. “Ik was helemaal in paniek, wist niet meer wat ik moest doen.” Ze stokt even, slikt en zegt met tranen in haar stem: “Als ik hierover praat, zie ik mijzelf weer op de fiets zitten. Dan voel ik het verdriet van dat meisje, van mijzelf, en dan heb ik daar medelijden mee.”

“Mijn moeder zei altijd: ‘Laat ze maar gewoon praten, dan hebben ze de minste lol.’ Dus als ze me pestten, keek ik naar de grond en zei niets. Het maakte mij introvert. Terwijl ik thuis een prater was, spontaan. Daar voelde ik me op m’n gemak, mocht ik zijn wie ik was.”

Toen Joke rond haar 18e de middelbare school verliet, was dat voor haar het moment om te laten zien wie ze echt was. Ze wilde tot haar recht komen, ook buitens huis. Ze koos voor een studie logopedie en werd langzaamaan extraverter. Lachend: “Ik besloot heel veel te gaan praten. Door de jaren heen werd dat een mooi gemiddelde. Waar ik die veerkracht vandaan haalde? Dat is echt God geweest. Ik heb rust over het verleden, ik ben er niet boos over. Ook niet op die meiden.”

Tijdens haar studie kreeg Joke de kans om als zangeres in te vallen in de band van Ralph van Manen, naar wie ze in haar tienertijd luisterde. Ze ervoer het als een knipoog uit de hemel. Een paar jaar later leerde ze Kees Kraayenoord kennen en kreeg ze de kans in zijn band mee te zingen. “Ik mocht op een podium staan, laten zien wie ik ben, mensen de vreugde geven van het zingen en daarin een voorbeeld zijn. Als ik nu terugkijk, ben ik bijna dankbaar voor de periode van het pesten. Want het heeft mij gevormd tot wie ik ben en ik mag er lessen uit doorgeven aan anderen.”

Wat haar ook heeft gevormd, is de band met haar grootouders. Als kind logeerde ze bijna elk weekend bij hen. “Mijn oma was lid van het blad Het Zoeklicht, en zei soms: ‘Kijk meis, wat ik nou toch heb gelezen, dit is zo mooi, moet je es lezen!’ Als 8-jarige had ik natuurlijk geen idee waarover het ging, maar ik zag wel dat het iets met mijn oma deed. We hadden het vaak over God. Zij en opa waren ook erg met de wederkomst bezig. Ik herinner me dat we op een vakantiepark waren in Putten, waar we op een dag ineens trompetgeluid hoorden. Het eerste wat mijn oma zei, was: ‘De Heer komt! De Heer komt! De wederkomst!’ Oma trok de gordijnen dicht, en juist op dat moment rende er een paard langs, waarvan we nog net de schaduw door het gordijn konden zien. Dat was hemels! Ik dacht: ‘Nu gaat het gebeuren!’
Tot we ontdekten dat er een paard losgebroken was, en dat mensen daar achteraan gingen.”