Henri Ruitenberg verloor zijn vrouw na een noodlottig ongeluk. Al gauw maakte verdriet plaats voor vreugde. “Mijn vrouw heeft geen zorgen meer en is nu gelukkig bij Christus in de hemel,” vertelt de voormalig marathonschaatser. “Volgens de Bijbel zijn man en vrouw samen één. Daarom voelt het alsof ik nu met mijn ene been in de hemel ben en met het andere op aarde.” In het boekje De helft van mij is al in de hemel is Henri met zijn zoon Henri junior openhartig over het overlijden van zijn eerste vrouw Alie. Inmiddels is hij opnieuw getrouwd.

Op een maandagmorgen in het jaar 2002 ging de telefoon. Zijn werkgever vertelde Henri met trillende stem over een ongeluk van zijn vrouw. Alie was met de fiets op weg naar huis na een bezoek aan de bakker. Nadat een auto haar aanreed, overleed ze ter plekke. “Terwijl ik in de auto op weg was naar het ziekenhuis in Zwolle, ging er van alles door mijn hoofd. Zou het wel meevallen of zou ik haar kwijtraken?” Op het moment van het ongeluk was Ruitenberg bezig met de laatste fase van zijn sportieve carrière. “Mijn vrouw en ik hadden net een mooi huis gekocht en als sporter had ik net een goed contract getekend. Maar toen opeens dit.” Afscheid nemen kon hij niet, want Alie was bij zijn aankomst al overleden aan een schedelbasisfractuur.

Geen droefheid 
“Ik was christelijk opgevoed, maar deed voor die gebeurtenis nauwelijks iets met mijn geloof. Door mijn sportactiviteiten is het geloofsleven bovendien op een lager pitje gezet. Maar toen had ik God opeens nodig. Het bijzondere was dat mijn vrouw in ons gezin de enige was die dichtbij de Heere Jezus leefde. Wat dat betreft was zij binnen de familie de rode draad. Alie getuigde volop van haar geloofsleven. Zelf was ik ervan overtuigd dat ze na haar dood bij Christus in de hemel zou zijn. Die gedachte heeft mij enorm getroost. Dat ze nu zonder zorgen is en dat ik haar ooit zal terugzien, geeft mij vreugde en is voor mij het bewijs dat God bestaat. Er is weinig ruimte voor droefheid.”

Overstuur was Henri nooit. In plaats daarvan ervoer hij een intense rust. ‘Alsof ik gedragen werd door de Heilige Geest’, vermeldt Henri in zijn boekje. ‘Vanaf dat moment werd ik heel nieuwsgierig en ben steeds meer gaan bidden. Ik las de Bijbel, ging naar de kerk en luisterde naar wat de dominee zei. Dat had ik jarenlang niet gedaan. Ik herkende de vrede van God. Ik besefte dat het allemaal geen poppenkast was geweest.’ Volgens hem is dit te danken aan het werk van de Heere Jezus. “In het begin ging het door de zondeval mis tussen God en de mens. Daarom kwam Hij naar deze wereld en kwam de Heilige Geest als Trooster. Als Hij in je woont, is het leven op aarde mooi en is de dood helemaal niet erg.”

Positieve gevolgen familie
Ook zag hij het overlijden van Alie ondanks de ellendige omstandigheid een positieve invloed had op zijn familie. In tegenstelling tot vroeger was er nu wel de vrijheid om onderling over het geloof te praten. Ze groeiden naar elkaar toe. “Allerlei familieleden – waaronder mijn broer – kwamen tot bekering. Vroeger beleefden we het christelijk geloof heel gezapig, maar toen kwam het opeens tot leven. Mijn broer heeft uiteindelijk – geïnspireerd door zijn geloof – een kindertehuis opgezet in Afrika. Ook dat heeft weer veel mensenlevens doen veranderen, waaronder tientallen jongeren die hem opzochten voor een project. Ik wil niet zeggen dat God achter de dood van mijn eerste vrouw zat, maar Zijn plan is onbegrijpelijk mooi. Wie niets met Jezus heeft, kan dit niet snappen.”

Inmiddels is de 56-jarige Henri getrouwd met Dinie. “Ik stelde mij afwachtend na de dood van Alie, ook in gebed. Ik bad: ‘Als U het nodig vindt dat ik de rest van mijn leven alleen blijf, maak het mij dan duidelijk’. Op hetzelfde moment was Dinie bezig met het schrijven van een brief. Toen ik later haar brief in ontvangst nam, zag ik dat als een gebedsverhoring. We leerden elkaar kennen en uiteindelijk zijn we getrouwd.” Over de vraag of Henri liever een fijne ‘oude dag’ op aarde heeft of een leven in de hemel, hoeft hij niet lang na te denken: “Een leven met Jezus in de hemel. Maar het belangrijkste voor ons leven op aarde is dat we anderen over Hem vertellen. Het is verder niet aan mij of ik wel of niet zo lang mogelijk op aarde mag zijn. Als mensen mogen we niet Gods plan in de weg staan.”