Alle cultuuranalyses wijzen uit dat we als maatschappij geïndividualiseerd zijn. We komen uit een tijd van verzuiling, van niet in staat zijn om over de muurtjes van onze eigen zuil heen te kijken. Tegenwoordig zijn we al bijna niet meer in staat om over onze eigen muurtjes heen te kijken. Zeventien miljoen zuiltjes. We noemen dat vooruitgang. Onze kerken lopen leeg en onze verpleeghuizen lopen vol. We zitten gevangen in onze vrijheid.

God is steeds minder nodig. Ooit had Hij nog grofweg twee van de vier zuilen in de samenleving met bijbehorende vakbonden, omroepen, politieke partijen en scholen. Tegenwoordig heeft Hij nog een paar scholen, hier en daar een verdwaald zuiltje en vindt Hij Zijn Naam nog af en toe terug in de naam van een vakbond of politieke partij. God verliest terrein omdat Hij niet geïndividualiseerd is. Toegegeven: dat lijkt mij ook best lastig als je een drie-eenheid bent

God houdt namelijk van samen. Hij is een gezelschapsgod. Je hoeft alleen maar de eerste paar bladzijden van Zijn verhaal te lezen en je weet genoeg. Er staat dat de vissen in de zee vruchtbaar zijn en talrijk mogen worden. Dat de zee en de aarde wemelden van leven. Ook de mens mag zich vermenigvuldigen en als blijkt dat de man geen hulp vindt die bij hem past, dan maakt God er eentje. Want het is niet goed dat de mens alleen is. Maar helaas voor God denkt de moderne mens daar inmiddels anders over.

Wij zijn liever eigen baas. In eigen buik bijvoorbeeld. Maar ook in eigen leven, en vooral in eigen dood. ‘Als je maar gelukkig bent’ is een veelgehoorde uitspraak en als iets dat geluk in de weg staat dan is het tijd om weer voor jezelf te kiezen. En we willen best bij een groep horen, graag zelfs! Maar dan moet de groep zich niet bemoeien met hoe we willen leven. We zijn in principe voor principes maar principieel tegen die van iemand anders voor ons eigen leven. En dus lopen de kerken ook leeg. Want een gezelschapsgod die ons geluk voor ogen heeft willen we wel, maar als Hij dan vervolgens uit gaat leggen hoe dat volgens Hem werkt haken we af.

De kerk stroomt leeg, want wij willen vrij zijn. En we zijn nog nooit zo vrij geweest, maar onze gevangenissen zitten vol. We zijn nog nooit zo gezond geweest, maar onze ziekenhuizen puilen uit. We zijn nog nooit zo op onszelf geweest, maar nog nooit zijn er zoveel etiketjes op onze kinderen geplakt. Ons land is nog nooit zo vol geweest, maar het aantal mensen dat eenzaam is neemt alleen maar toe. We zijn nog nooit zo rijk geweest, maar de schulden stapelen zich op. Nooit konden we uit zoveel kiezen, maar we zijn vergeten wat we nodig hebben. Nooit was onze kwaliteit van leven zo hoog, maar ieder jaar plegen er meer mensen zelfmoord.

En de gezelschapsgod? Die stuurde eeuwen geleden al Zijn Zoon om ons te redden van onszelf. Vrolijk pasen

Matthijn Buwalda
hartluchterij.wordpress.com